Herkansing

Vorig jaar had ik tijdens de zomervakantie al een poging gewaagd de Kleine Tanglibel (Onychogomphus forcipatus) als een sluipschutter fotografisch te grazen te nemen. De omstandigheden waren toen niet heel erg ideaal en de resultaten vielen me een tikkie tegen. Ook nog een mobieltje te water gelaten maar dat ter zijde.

Soms moet je iets een tweede kans gunnen. Niet helemaal tevreden? Gewoon nog een keertje aan de gang...

De herkansing kreeg ik dit jaar tijdens onze zomervakantie in de Franse Jura. Langs ons verblijf stroomde de Ain. Met onze kano had ik de zaak al even verkend. Een fijne brede, goed stromende rivier vol met vis, voorbijschietende IJsvogeltjes en met fijne kiezelstrandjes. Ideaal habitat voor Kleine Tangie.

Omdat (net zoals bijna alle libellen) ook Tangie nogal opvliegerig is als je te fors benaderd moest koekie een ander plan bedenken. Met onze kano was zo'n kiezelstrandje in ieder geval goed te bereiken. Dat was stap 1. Dan zijn onderstaande B.O.S.-jes (Beestje op Stokje) al snel te maken:

Kijk en zo'n zoekplaatje van bovenaf met de slimme telefoon is dan ook easy te doen.

Maar om het een beetje interessant te maken moest toch ook stap 2 genomen worden.

Dus, hup uit de kano, camera stevig vasthouden en vanuit de rivier dichterbij tijgeren. Gevolg: betere resultaten, stijve nek, rode ellebogen van het schuren over de keitjes en een nieuwe betekenis van het begrip camouflagekleding. Ach je moet wat.

In de volle zon richt Tangie zijn achterlijf naar de zon gericht om zoveel mogelijk warmte op te vangen (Obeliskhouding).

En hij is ook niet te beroerd om te laten zien waarom hij niet hamer-of zaaglibel heet.

That's a fine piece of toolwork I would say!

Er waren ook leuke andere verstekelingen te bewonderen. Die pik je dan toch even leuk mee.

De fijnste platen heb ik echter m.i. gemaakt toen de zon al achter de bomen verdwenen was. De kiezeltjes zijn dan nog warm van de hele dag, de Tangies lijken dan wat relaxter en het licht is dan niet knetterhard. Fijne omstandigheden hoor. Zo kun je ze al dichterbij schuivend toch maar mooi in de oogjes koekeloeren.